დაბადების თარიღი ზუსტად არ იცოდა...
მეუბნებოდა 29 თებერვალს დავიბადე და ოთხ წელიწადში ერთხელ მემატება ასაკიო.. :)
წიგნებს კითხულობდა, მერე მიყვებოდა, წარწერას აკეთებდა და ისე მჩუქნიდა..
თავის ბავშვობაზე უყვარდა მოყოლა, ომზე, შიმშილზე, მამაზე-რომელიც არ ახსოვდა,პატარა იყო რომ დაუხვრეტიათ...
თავის ტასო ბებოზე, ლამაზი იყოო ამბობდა- "დეიდაშენი გავსო"...
ფისუნას მეძახდა, ვერ ვიხსენებ სახელით მოემართოს , სანამ მარიამი დაიბადებოდა, მერე მარიამი გახდა ფისუნა :)
ვუტირებივარ კიდეც, გავუბრაზებივარ ალბათ.. მე მხოლოდ ერთი მახსენდება, მაგნიტოფონი გამომირთო ძალიან ხმამაღლა მუსიკის მოსმენის გამო.. სხვა არ მახსენდება... ავიწყდებათხოლმე როცა ენატრებათ.
ზაქარია ერთქვა ,მაგრამ ყველა "ფაცოს" ეძახდა, მე იას :) ცოტა სასაცილოა პაპას ია დაუძახო, მაგრამ მე მასე ვეძახდი.. მე და მერე უკვე ყველა ...
მაღალი იყო, მწვანე თვალები ქონდა , ჩემთან ერთად თამაშობდა და ჩემ გაკეთებულ "საჭმელს" ისეთი კმაყოფილებით ჭამდა თითქოს უკეთესი არაფერი გაესინჯოს :)
მარიამი რომ ნახა პირველად რაღაცნაირი სახე ქონდა... რაღაცნაირი ...
ყველაფერს თავისი ხელით აკეთებდა, სახლს, ღობეს, ეზოს, ხეივანს...
მამამ არ მყავდა გვერდით მთელი ბავშვობა, მაგრამ პაპა მყავდა....
არც მაშინ გაბრაზებულა მანქანა რომ დავაგორე და ხეივანს დავეჯახე... "ხო არაფერი იტკინე შე ვირიშვილოო" :))
მენატრება....
ხუთმა წელმა ლამის ხმაც დამავიწა....
მკაფიოდ ჩამესმის "ფისუნა" და "მტკივა"...
ბოლოს სტკიოდა.. მანამდე არასდროს გამიგია მისგან ეს სიტყვა... მაგრამ ბოლოს ეტკინა... სული ტოვებდა სხეულს... დიდი ხუთშაბათი იყო ....
ალბათ ოდესმე ისევ გნახავ ია პაპა...
მეუბნებოდა 29 თებერვალს დავიბადე და ოთხ წელიწადში ერთხელ მემატება ასაკიო.. :)
წიგნებს კითხულობდა, მერე მიყვებოდა, წარწერას აკეთებდა და ისე მჩუქნიდა..
თავის ბავშვობაზე უყვარდა მოყოლა, ომზე, შიმშილზე, მამაზე-რომელიც არ ახსოვდა,პატარა იყო რომ დაუხვრეტიათ...
თავის ტასო ბებოზე, ლამაზი იყოო ამბობდა- "დეიდაშენი გავსო"...
ფისუნას მეძახდა, ვერ ვიხსენებ სახელით მოემართოს , სანამ მარიამი დაიბადებოდა, მერე მარიამი გახდა ფისუნა :)
ვუტირებივარ კიდეც, გავუბრაზებივარ ალბათ.. მე მხოლოდ ერთი მახსენდება, მაგნიტოფონი გამომირთო ძალიან ხმამაღლა მუსიკის მოსმენის გამო.. სხვა არ მახსენდება... ავიწყდებათხოლმე როცა ენატრებათ.
ზაქარია ერთქვა ,მაგრამ ყველა "ფაცოს" ეძახდა, მე იას :) ცოტა სასაცილოა პაპას ია დაუძახო, მაგრამ მე მასე ვეძახდი.. მე და მერე უკვე ყველა ...
მაღალი იყო, მწვანე თვალები ქონდა , ჩემთან ერთად თამაშობდა და ჩემ გაკეთებულ "საჭმელს" ისეთი კმაყოფილებით ჭამდა თითქოს უკეთესი არაფერი გაესინჯოს :)
მარიამი რომ ნახა პირველად რაღაცნაირი სახე ქონდა... რაღაცნაირი ...
ყველაფერს თავისი ხელით აკეთებდა, სახლს, ღობეს, ეზოს, ხეივანს...
მამამ არ მყავდა გვერდით მთელი ბავშვობა, მაგრამ პაპა მყავდა....
არც მაშინ გაბრაზებულა მანქანა რომ დავაგორე და ხეივანს დავეჯახე... "ხო არაფერი იტკინე შე ვირიშვილოო" :))
მენატრება....
ხუთმა წელმა ლამის ხმაც დამავიწა....
მკაფიოდ ჩამესმის "ფისუნა" და "მტკივა"...
ბოლოს სტკიოდა.. მანამდე არასდროს გამიგია მისგან ეს სიტყვა... მაგრამ ბოლოს ეტკინა... სული ტოვებდა სხეულს... დიდი ხუთშაბათი იყო ....
ალბათ ოდესმე ისევ გნახავ ია პაპა...
