ყველაფერი ვაშლის ბრალია...

ვინმეს გიფიქრიათ რა იქნებოდა ადამს და ევას ის წყეული ვაშლი რომ არ ეჭამათ?!
 სრული ქაოსი და ანარქია დედამიწაზე... თუ სადაც იყო  :)..

ვიტანტალებდით დედიშობილა ქალიან-კაციანად

და რა იქნებოდა?! მდედრიც და მამრიც ყოველგვარი სირცხვილის და მორიდების გარეშე შემოვუვლიდით სამოთხის ბაღს....  რამდენი პრობლემა მოგვეხსნებოდა?! დილით არ ვიდგებოდით გარდერობისმაგვარ  ხესთან მთელი ორმოცი წუთი შესაფერისი ფოთლის ასარჩევად ,რომელიც პირელ რიგში ჩვენს თვალებს მოხიბლავდა სარკისებურ მდინარეში და მერე ჩვენს ადამს, არც შესაფერისი სამკაულის ძებნით დავკარგავდით კიდევ ოც წუთს, მთელი ჩვენი დილის პროცედურა შემოიფარგლებოდა გეიზერში გაჭყუმპალავებით და მზეზე გაშრობით , კანიც მშვენიერ ნამზეურს მიიღებდა , არც მანქანის და ტრანსპორტის პრობლემა არ იქნებოდა, შევკაზმავდით ჩვენ ცხენებს,კამეჩებს ან სულაც ცხვრებს და წავიდოდით სამსახურისმაგვარ ბაღში, ბოსტანში... გვეყოლებოდა დედიშობილა დირექტორი თავისი  დედიშობილა მდივანით და არავინ არ ჩაიჩურჩულებდა ზურგსუკან მის კოხტა ფეხებზე მორგებულ უმოკლეს კაბაზე ....
 ჩვენი ძვირფასი დიზაინერები იზრუნებდნენ ახალი ჯიშის ხორბლის გამოყვანაზე და არა ფერების შეხამებაზე სეზონების მიხედვით, არც ხვლიკებს დახოცავდა არავინ და სათვალეზე არ წაუსმევდა გავრცელებული მითის თანახმად "შიშველს" დაინახავო :) ყველაფერი უფრო მარტივად იქნებოდა,მაგრამ არ იქნებოდა აკრძალული ხილი.....  მმმმ.... თან რა გემრიელია და როგორი არომატი აქვს.... ვნებანარევი ,ამღვრეული,ცხელი..... როგორ სასიამოვნოდ გწვავს ხელს და გჭრის თვალს.... ყელში რომ გრძნობ მოზღვავებულ ადრენალინს და თვალებიდან ასხივებ.... შორიახლოს უტრიალებ და ერთი სული გაქვს როდის დააგემოვნებ თუმცა იცი რომ ,სამუდამოდ გამოიჯახუნებ სამოთხის არარსებულ კარს..... ;)  ოხხ ევა,ევა... ერთმა  გველმა  როგორ შეგაცდინა  , რას გვერჩოდი დანარჩენ "ევებს" ?! :)))) შენ შენი წილი სამოთხე ნახე მაინც და ჩვენ?! რატომ დაგვიტოვე მთელ კაცობრიობა- ქალობრიობას  აკრძალული ხილის ადრენალინნარევი გემო.... რატომ გაგვიმეტე მთელი საქალეთი ამ გემოს მუდმივი ძიებისთვის?!

 დამესიზმრე რა ... პირადად მინდა გკითხო..  თვალი გაგისწორო და გკითხო "გემრიელი იყო ის ვაშლი?"......

დილით გავიღვიძე, თავი მტკიოდა...  მიზეზს ვერ მივხვდი.... ალბათ წუხელ ცუდად მეძინა...  დავაპირე ძილი გამეგრძელებინა ოღონდ არ ვიცოდი რატომ და მივხვდი ... სიზმარში დაბრუნება მინდოდა....  თვალის გახელა არ მინდოდა.... რეალობა მტკიოდა....
განძრევა არ მინდოდა თითქოს სიზმარს დავაფრთხობდი, თვალს არ ვახელდი და ვთხოვდი .... ხმამაღლა ვთხოვდი გაგრძელებულიყო.... ვყვიროდი ოღონდ ხმა არ ამომდიოდა.... სადღაც იკარგებოდა... არ ესმოდა....
კადრების აღდგენას შევეცადე.... გამახსენდა სივრცე, ცაზე უფრო ლურჯი , ხმაც მომესმა, ჩემთვის უცნობი.... მაგრამ კარგად ნაცნობი, სახეც დავინახე ,ისიც უცნობი ,მაგრამ მაინც ნაცნობი....  საიდანგაც დაუბერა... შემაჟრჟოლა... თბილი ჰაერი იყო.... სუნთქვა ვიგრძენი ჩემ თმასთან.. ცხელი სუნთქვა  ,შეხება  ვიგრძენი,კანის ზედაპირით... მიუკარებელი შეხება....  თითქოს ჩურჩულიც მომესმა... ვერ გავარჩიე სიტყვები.. აზრი ვერ გამოვიტანე,მაგრამ რა მნიშვნელობა ქონდა აზრს?! დღე იყო მაგრამ ცაზე ვარსკვლავები იყო.... უამრავი  ვარსკვლავი... მეტი არაფერი...

უამრავი პატარა მანათობელი წერტილი :) თითქოს შემეძლო ხელი გამეწვდინა და მომეწყვიტა ...  ისე ახლოს იყო და ისე შორს...... რაღაც მუსიკაც ისმოდა.... ჩემთვის უცბობი,მაგრამ ისიც  ნაცნობი.... ფრენა მომინდა და ... შევძელი.... :) ვარსკვლავებთან მივედი და დედამიწას გადმოვხედე.... ღმერთო რა  ლამაზი იყო.... სულ პატარა... ხელის გულზე დამეტეოდა..... საოცრად დავმსუბუქდი,ნიავს გავყევი.... წამიღო სადღაც შორს.... შემეშინდა.... თავს ვეღარ ვიმორჩილებდი... მეშინოდა ,მაგრამ გაჩერება არ მინდოდა.... თავით ვეშვებოდი უკიდეგანო და უმისამართო სივრცეში... უფრო და უფრო მეშინოდა.... ხელს,ფეხს,გონებას ვეღარ  ვიმორჩილებდი... ეს რაღაც ჩემზე ძლიერი იყო... ყველაფერზე ძლიერი..... "გამაჩერეთ!!! ვინმემ გამაჩერეთ!!!! " .... მაგრამ არავინ იყო.... ვხედავდი დედამიწაზე ხალხი როგორ ცხოვრობდა.... თითქოს წლები წამში გადიოდა...... "არა,არა უჩემოდ არ იცხოვროთ... აქ ვარ ... რატომ ვერ  მხედავთ?!!!!!!".....  მაგრამ გაჩერება არ მინდოდა.... სივრცე-დამოკიდებული ვიყავი, რაც მეტი იყო შიში მით მეტი იყო აღტაცება,აღფრთოვანება.... არაფრის მოლოდინით სავსე იმედი და სივრცე.... საით მივყავდი არ ვიცოდი,მაგრამ მივყვებოდი... შორს-შორს დედამიწისგან... თქვენგან.... შენგან....