"ცარიელ ადგილას ყველაფრის დადება შეიძლება" :)

ძალიან დიდხანს ვიცხოვრე ისე,რომ არავინ დამიკარგავს, არც მეგობარი,არც ნათესავი,ნაცნობიც კი...... და ამ ბოლო დროს ბევრი ადამიანი დავკარგე,ისინი არ მომკვდარან,უბრალოდ დავკარგე და მივხვდი:  ჩემი    ცხოვრებიდან ადამიანიები მიდიან...
დიდხანს ვფიქრობდი მიზეზებზე, დიდხანს განვიცდიდი მათ წასვლას და დიდხანს მივტიროდი.... და მერე მივხვდი, მე ვიწმინდები....  არასაჭირო ადამიანებისაგან,ენერგიისგან....
ისინი ვინც ჩემ ცხოვრებას ფეხდაფეხ მოყვებოდნენ,ინაწილებდნენ ჩემ ყურადღებას,სითბოს ....  და  წავიდნენ...   ისინი უბრალოდ დროს  მაკარგვინებდნენ, იღებდნენ იმას რაც არ ეკუთვნოდათ, აკლებდნენ იმათ ვინც იმსახურებდა ....
არ აქვს მნიშვნელობა ეს იქნება მეგობარი,ძმა ,ქმარი, შეყვარებული თუ უბრალოდ ნაცნობი.... ის ტვინის რაღაც ნაწილს იკავებს, იმ ადგილს რასაც რომ არა ისინი სხვას დავუთმობდი , ვამპირებივით წოვენ ჩვენგან ყველაფერს კარგს და ამ დროს,ჩვენ მათზე ''ჩაბღაუჭებულები" საერთოდ ვერ ვამჩნევთ როგორ ჩაგვიარა გვერდი ვიღაცამ, ვინც ამისი ღირსი იყო.... გაიარა და წავიდა,ისე რომ ვერც შევამჩნიეთ....
ჩვენი ყურადღების  ობიექტები კი ისე გვტკენენ გულს .... ისე გვაცლიან ყველაფერს დადებითს და ისე ითხოვენ მეტს და მეტს.... ვალდებულადაც გვთვლიან რომ ეს მათ დაიმსახურეს და საკმარისია ფეხი გადაგვიბრუნდეს ისე ურცხვად დაგვანახებენ ზურგს....
ჩემს გარშემოც შეინიშნება "ადამიანების კარგვა" .... ბოლო თვეებია მესმის "წავიდა, არ მირეკავს,არ მკითხულობს,ეს უკვე ბოლო იყო..." და ა.შ. მესმის ტკივილი მათი წასვლის გამო და არცერთ ჩვენგანს აზრად არ მოსვლია ,რომ იქნებ დროა განვიწმინდოთ! ის ხორცმეტები რომლებიც ჩვენ ტვინში და გულში დაუმსახურებელ ადგილს იკავებენ ,მოვიკვეთოთ და ადგილი გავუნთავისუფლოთ ახალს... ღირსეულს....
ნებისმიერ ჩვენთაგანს აქვს უსარგებლო ნივთებით გამოტენილი კარადა, უამრავი ძველი      ნივთი რომელიც არაფერში არ გვჭირდება,მაგრამ მაინც ვინახავთ იმ იდეით რომ "იქნებ ოდესმე დაგვჭირდეს, ის  ტანსაცემელი რომელიც  არასდროს გვცმია და არც არასდროს ჩავიცმევთ საგულდაგულოდ გაქვს დაკეცილი და შენახული და ის "საყვარელი შარვალი" რომელიც ერთგულად გვემსახურება და თავს გვაწონებინებს ამა თუ იმ სიტუაციებში, სკამზე უდიერად მიგდებული...  ნაგვით სავსე "უჯრას" ისევ ცარიელი და სუფთა  ჯობს!!!
ჩემთვის ერთმა  ძალიან  მნიშვნელოვანმა ადამიანმა თქვა ერთხელ ,ისე.. წამობოდა წლების წინ უმნიშვნელო დიალოგში "ცარიელ ადგილას ყველაფრის დადება შეიძლება" :) ,ეს თითქოს უმნიშვნელო ფრაზა ბევრჯერ გამახსენდა მას მერეც ....
მემგონი დროა "დავცალოთ" ადგილები და დაველოდოთ   ....

ყველაფერი ვაშლის ბრალია...

ვინმეს გიფიქრიათ რა იქნებოდა ადამს და ევას ის წყეული ვაშლი რომ არ ეჭამათ?!
 სრული ქაოსი და ანარქია დედამიწაზე... თუ სადაც იყო  :)..

ვიტანტალებდით დედიშობილა ქალიან-კაციანად

და რა იქნებოდა?! მდედრიც და მამრიც ყოველგვარი სირცხვილის და მორიდების გარეშე შემოვუვლიდით სამოთხის ბაღს....  რამდენი პრობლემა მოგვეხსნებოდა?! დილით არ ვიდგებოდით გარდერობისმაგვარ  ხესთან მთელი ორმოცი წუთი შესაფერისი ფოთლის ასარჩევად ,რომელიც პირელ რიგში ჩვენს თვალებს მოხიბლავდა სარკისებურ მდინარეში და მერე ჩვენს ადამს, არც შესაფერისი სამკაულის ძებნით დავკარგავდით კიდევ ოც წუთს, მთელი ჩვენი დილის პროცედურა შემოიფარგლებოდა გეიზერში გაჭყუმპალავებით და მზეზე გაშრობით , კანიც მშვენიერ ნამზეურს მიიღებდა , არც მანქანის და ტრანსპორტის პრობლემა არ იქნებოდა, შევკაზმავდით ჩვენ ცხენებს,კამეჩებს ან სულაც ცხვრებს და წავიდოდით სამსახურისმაგვარ ბაღში, ბოსტანში... გვეყოლებოდა დედიშობილა დირექტორი თავისი  დედიშობილა მდივანით და არავინ არ ჩაიჩურჩულებდა ზურგსუკან მის კოხტა ფეხებზე მორგებულ უმოკლეს კაბაზე ....
 ჩვენი ძვირფასი დიზაინერები იზრუნებდნენ ახალი ჯიშის ხორბლის გამოყვანაზე და არა ფერების შეხამებაზე სეზონების მიხედვით, არც ხვლიკებს დახოცავდა არავინ და სათვალეზე არ წაუსმევდა გავრცელებული მითის თანახმად "შიშველს" დაინახავო :) ყველაფერი უფრო მარტივად იქნებოდა,მაგრამ არ იქნებოდა აკრძალული ხილი.....  მმმმ.... თან რა გემრიელია და როგორი არომატი აქვს.... ვნებანარევი ,ამღვრეული,ცხელი..... როგორ სასიამოვნოდ გწვავს ხელს და გჭრის თვალს.... ყელში რომ გრძნობ მოზღვავებულ ადრენალინს და თვალებიდან ასხივებ.... შორიახლოს უტრიალებ და ერთი სული გაქვს როდის დააგემოვნებ თუმცა იცი რომ ,სამუდამოდ გამოიჯახუნებ სამოთხის არარსებულ კარს..... ;)  ოხხ ევა,ევა... ერთმა  გველმა  როგორ შეგაცდინა  , რას გვერჩოდი დანარჩენ "ევებს" ?! :)))) შენ შენი წილი სამოთხე ნახე მაინც და ჩვენ?! რატომ დაგვიტოვე მთელ კაცობრიობა- ქალობრიობას  აკრძალული ხილის ადრენალინნარევი გემო.... რატომ გაგვიმეტე მთელი საქალეთი ამ გემოს მუდმივი ძიებისთვის?!

 დამესიზმრე რა ... პირადად მინდა გკითხო..  თვალი გაგისწორო და გკითხო "გემრიელი იყო ის ვაშლი?"......

დილით გავიღვიძე, თავი მტკიოდა...  მიზეზს ვერ მივხვდი.... ალბათ წუხელ ცუდად მეძინა...  დავაპირე ძილი გამეგრძელებინა ოღონდ არ ვიცოდი რატომ და მივხვდი ... სიზმარში დაბრუნება მინდოდა....  თვალის გახელა არ მინდოდა.... რეალობა მტკიოდა....
განძრევა არ მინდოდა თითქოს სიზმარს დავაფრთხობდი, თვალს არ ვახელდი და ვთხოვდი .... ხმამაღლა ვთხოვდი გაგრძელებულიყო.... ვყვიროდი ოღონდ ხმა არ ამომდიოდა.... სადღაც იკარგებოდა... არ ესმოდა....
კადრების აღდგენას შევეცადე.... გამახსენდა სივრცე, ცაზე უფრო ლურჯი , ხმაც მომესმა, ჩემთვის უცნობი.... მაგრამ კარგად ნაცნობი, სახეც დავინახე ,ისიც უცნობი ,მაგრამ მაინც ნაცნობი....  საიდანგაც დაუბერა... შემაჟრჟოლა... თბილი ჰაერი იყო.... სუნთქვა ვიგრძენი ჩემ თმასთან.. ცხელი სუნთქვა  ,შეხება  ვიგრძენი,კანის ზედაპირით... მიუკარებელი შეხება....  თითქოს ჩურჩულიც მომესმა... ვერ გავარჩიე სიტყვები.. აზრი ვერ გამოვიტანე,მაგრამ რა მნიშვნელობა ქონდა აზრს?! დღე იყო მაგრამ ცაზე ვარსკვლავები იყო.... უამრავი  ვარსკვლავი... მეტი არაფერი...

უამრავი პატარა მანათობელი წერტილი :) თითქოს შემეძლო ხელი გამეწვდინა და მომეწყვიტა ...  ისე ახლოს იყო და ისე შორს...... რაღაც მუსიკაც ისმოდა.... ჩემთვის უცბობი,მაგრამ ისიც  ნაცნობი.... ფრენა მომინდა და ... შევძელი.... :) ვარსკვლავებთან მივედი და დედამიწას გადმოვხედე.... ღმერთო რა  ლამაზი იყო.... სულ პატარა... ხელის გულზე დამეტეოდა..... საოცრად დავმსუბუქდი,ნიავს გავყევი.... წამიღო სადღაც შორს.... შემეშინდა.... თავს ვეღარ ვიმორჩილებდი... მეშინოდა ,მაგრამ გაჩერება არ მინდოდა.... თავით ვეშვებოდი უკიდეგანო და უმისამართო სივრცეში... უფრო და უფრო მეშინოდა.... ხელს,ფეხს,გონებას ვეღარ  ვიმორჩილებდი... ეს რაღაც ჩემზე ძლიერი იყო... ყველაფერზე ძლიერი..... "გამაჩერეთ!!! ვინმემ გამაჩერეთ!!!! " .... მაგრამ არავინ იყო.... ვხედავდი დედამიწაზე ხალხი როგორ ცხოვრობდა.... თითქოს წლები წამში გადიოდა...... "არა,არა უჩემოდ არ იცხოვროთ... აქ ვარ ... რატომ ვერ  მხედავთ?!!!!!!".....  მაგრამ გაჩერება არ მინდოდა.... სივრცე-დამოკიდებული ვიყავი, რაც მეტი იყო შიში მით მეტი იყო აღტაცება,აღფრთოვანება.... არაფრის მოლოდინით სავსე იმედი და სივრცე.... საით მივყავდი არ ვიცოდი,მაგრამ მივყვებოდი... შორს-შორს დედამიწისგან... თქვენგან.... შენგან....